Narodziny feniksów związane są z legendą o dwóch ptakach. Według niej, na świat został wysłany Nigrum – ptak Sheolo, stworzony z czarnego ognia. Jego zadaniem było wprowadzenie chaosu, który nie pozwoliłby na rozwinięcie się istot żywych. Nie wiadomo jak długo trwały jego rządy, kiedy Solaris, jej siostra, wysłała swojego własnego ptaka – Albę, który był praktycznie taki sam jak Nigrum, z taką różnicą, że był z białego ognia i jego zadaniem było wprowadzenie światła, ładu a co najważniejsze – życia. Nie trzeba było długo czekać, aby między nimi doszło do walki. Oba te stworzenia nie mogły obok siebie egzystować. Całą tą sytuacje zauważyła Matka Natura, która w wyniku swojego gniewu oraz z litości dla ptaków – żaden z nich nigdy by nie wygrał, zabiła je. W miejscu, w którym te dwie siły stoczyły ze sobą walkę, pozostał płomień, który powstał w wyniku zmieszania się ze sobą ognia Nigrum i Alby. Z niego wyłoniły się pierwsze ogniste ptaki – znane obecnie jako feniksy. Według podań, czarny i biały ptak nadal żyją w uśpieniu w każdym z przedstawicielu tej rasy. Jednak jest to mimo wszystko legenda i na jej prawdziwość należy patrzeć z przymrużeniem oka. Nikt nigdy tego nie widział i nie ma jak potwierdzić owych wydarzeń.
Aparycja
Feniksy posiadają dwie formy: ptasią i ludzką.
W swoim ludzkim wcieleniu, praktycznie nie różnią się od ludzi. Są wręcz identyczni, jedyną różnicą są ich oczy, gdyż ich kolory są różne. Zarówno w budowie ciała, kolorze skóry jak i włosów, nie występują żadne odchylenia. Można ich jedynie odróżnić po zapachu, który jest wyczuwalny tylko dla ras, mających dobry węch.
Sytuacja inaczej się przedstawia w ich prawdziwej formie. Są o wiele większe aniżeli jakikolwiek inny ptak. Rozpiętość ich skrzydeł wynosi około 5 metrów a wysokość nie przekracza 2 metrów (wliczając w to ogon). Alfa, czyli przywódca jest największym z feniksów i jego skrzydła mogą osiągnąć rozpiętość od 5.5 do 6 metrów a wysokość może wynosić nawet 3 metry (razem z ogonem) Ich pióra mogą przybrać następujące kolory: złoty (najrzadsza), żółty (nie posiada takiego „połysku” jak złota), pomarańcz i czerwień. Możliwe są różne odcienie. Przywódca wszystkich feniksów jako jedyny na końcu ogona ma fioletowy kolor piór. Ich nogi zakończone są ostrymi szponami, które są w stanie przebić smocze łuski.
Psychika
Charakterystyczne dla tego gatunku jest mieszkanie w „stadzie”. Praktycznie wszystkie feniksy trzymają się w jednym miejscu i tylko nieliczni decydują się żyć na własną rękę. Bardzo pilnie przestrzegają zasad i mało kto jest w stanie sprzeciwić się przywódcy – nie ważne jak bardzo okrutny może być, większość z nich i tak będzie w stosunku do niego uległa. Rasa ta nie lubi zmian oraz innych gatunków, szczególnie smoków. Są zamknięci w sobie, rzadko kiedy zdradzają sekrety swojej grupy, stąd tak naprawdę mało istot spoza nich wie o nich coś więcej. Większość osobników obawia się wody, która pozbawia ich energii, dlatego do kąpieli wybierają mleko.
Feniksy bardzo dużą rolę przykładają do podarunków, które niosą za sobą przesłanie. Najważniejsze z nich to:
- podarowanie pióra – oznacza całkowite oddanie się (niekoniecznie feniks musi być zakochany w danej osobie),
- podarowanie kwiatów – oznacza w ich języku miłość (zakochują się tylko raz na całe życie),
- podarowanie flakonika z łzami – oznacza przyjaźń i troskę.
Talenty
Aby przystosować się do życia w świecie, ptaki te wykształciły zdolność do zmiany swojej formy na ludzką. Nie ważne, czy są we wcieleniu człowieka czy feniksa, ich wzrok zawsze będzie o wiele lepszy niż człowieczy. Mimo, że są stworzeniami ognia, nie potrafią go w żaden sposób kontrolować. Ich pozostałe zdolności objawiają się przede wszystkim w ich ptasiej formie.
Najbardziej znaną ich umiejętnością, są ich zdolności leczenia ran za pomocą łez. Potrafią one doprowadzić do całkowitego odkażenia (jeżeli w ranie jest trucizna) i ich zagojenia. W miejscu obrażeń czasem mogą pozostać małe blizny. Cały proces trwa tylko kilka sekund, ale niestety, osoba leczona może wtedy poczuć pieczenie. Łzy działają też na obrażenia wewnętrze, wystarczy je wtedy wypić. Działają one na wszystkie gatunki za wyjątkiem właśnie feniksów.
Kolejną ich zdolnością jest odradzanie się. W wyniku odniesienia śmiertelnych ran dla innych gatunków, ciało feniksa ulega samospalenia jego wewnętrznym ogniem. Po krótkiej chwili, popiół, który jest spalonym ciałem, zaczyna świecić i formować się ponownie w danego osobnika, ale już bez jakichkolwiek wcześniejszych ran. Jest to proces bardzo bolesny, w czasie którego feniks jest sparaliżowany, ale ciągle świadomy tego co się wkoło niego dzieje – nawet będąc tylko kupką popiołu. Po odrodzeniu się, osobnik czuje się otępiały, co przechodzi mu po jednym dniu.
Mniej znanym ich uzdolnieniem jest tak zwany „szał”. Całe ciało ptaka pokrywa się ogniem, którym podpala lub parzy przeciwników. Bardziej uzdolnione feniksy potrafią za pomocą odpowiednich ruchów skrzydeł miotać ogniste pociski lub też fale. Istnieje drugi stopień „szału” który posiada przywódca – Alfa. Staje się on wtedy o wiele większy (osiąga rozmiary małego lub średniego smoka, w zależności od jego siły). Umiejętność ta bardzo wyczerpuje te osobniki, przez co często po powrocie do zwykłej postaci tracą przytomność.
Życie społeczne
Przedstawiciele tego gatunku żyją w „gnieździe” – sekretnej twierdzy, do której każdy feniks jest w stanie dotrzeć, nawet jeżeli w niej nie był. Spowodowane jest to obecnością świętego płomienia, z którego wyłoniły się pierwsze ogniste ptaki. Obecnie ich miejsce zamieszkania nie jest ich pierwotną siedzibą, która została zniszczona w wyniku wojny prowadzonej przez stulecia ze smokami. To również smoki wytępiły większą część tego gatunku powodując, że obecnie jest blisko wyginięcia. Feniksy nie zostały im dłużne, do podobnego stanu zmniejszyły populację lodowych smoków.
Charakterystycznym zjawiskiem jest występowanie przywódcy, nazywanego Alfą. Funkcja ta przekazywana jest z pokolenia na pokolenie. Alfa ma pełnie władzy i jego wszelkie decyzje i wyroki są ostateczne. Jego głównym obowiązkiem jest dbanie o pozostałych mieszkańców oraz chronienie ich. Mimo, że pozycja ta przekazywana jest na podstawie genetyki, istnieje możliwość aby „powołać” Alfę. Dzieje się tak kiedy obecny przywódca umiera, pozostawiając nieprzygotowanego do pełnienia swojej roli następcę. W takiej sytuacji najstarsze feniksy wybierają ze wszystkich dorosłych osobników tego, który będzie sprawował tą funkcję do czasu aż następca nie dorośnie oraz nie będzie odpowiednio do tego przygotowany. Alfę można poznać po noszonym przez niego naszyjniku z czerwonym kryształem.
Pozostałe feniksy posiadają taki sam status społeczny, chociaż ich obowiązki są uzależnione od ich wieku oraz predyspozycji.
Rozmnażanie
Kobieta będąca feniksem może tylko raz w całym swoim życiu wydać potomstwo. W przeciągu roku są tylko trzy tygodnie, każdy występuje co cztery miesiące, w czasie którym jest ona płodna. Często powoduje to u młodych mężczyzn będących feniksami utratą kontroli nad sobą i długotrwałą zmianę w ptasią formę. Kierują się wtedy instynktem, którego nie są w stanie przyhamować. Po wydaniu na świat potomstwa, kobieta już nigdy nie będzie miała dni płodnych. Od kilkuset lat zrezygnowano ze starania się o potomstwo w ptasiej formie, gdyż kobiety rzadziej wtedy zachodziły w ciążę. Rasa ta przede wszystkim krzyżuje się tylko z przedstawicielami swojego gatunku, ale zdarzały się przypadki, kiedy to ze związku z człowiekiem rodziły się feniksy. Prawdopodobnie feniksy mogą mieć też potomstwo ze smokami, za wyjątkiem smoków wody i lodu, ale do tej pory nie zostało to sprawdzone, ze względu na wrogie relacje. Dziecko zawsze dziedziczy gatunek jednego rodzica. Jeżeli urodzą się bliźnięta (jest to bardzo rzadkie zjawisko, które występuje tylko w przypadku par mieszanych), zawsze jedno będzie feniksem a drugie przedstawicielem rasy drugiego rodzica. Ciąża u kobiety trwa 5 miesięcy a jej przebieg nie różni się praktycznie niczym od tej u ludzi, ciężarna tylko nie daje początkowo dotknąć swojego brzucha a kiedy ktoś zrobi to wbrew jej woli, zaczyna wydawać dźwięk podobny do warczenia. Jeżeli matką jest osoba innej rasy, wtedy ciąża przebiega tak jak u pozostałych jej pobratymców. Dziewczęta i chłopcy osiągają płodność w wieku 15 lat.
Lata życia
Są nieśmiertelne. Dorosłość feniksy osiągają kończąc 25 lat.
W przypadku kiedy w gnieździe występuje Alfa z wyboru, następca może zająć swoje stanowisko jeszcze będąc niepełnoletnim feniksem, pod warunkiem że jest przygotowany i osiągnął drugi stopień "szału". Jest tylko kilka sposobów na zabicie feniksów. Można to zrobić za pomocą wody, jeżeli uniemożliwi się mu dokonanie samospalenia, nigdy więcej się nie odrodzi. Woda jak i niska temperatura osłabiają je. Innym sposobem jest utopienie bądź też zamrożenie. Ostatnią możliwością jest wykorzystanie bardzo rzadkiego kamienia wody. Wystarczy posypać nim broń, aby móc za jej pomocą zabić danego osobnika.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz